Deze ochtend gingen we met zijn zevenen de 'Riu Sec' lopen.
We hadden al zeker 200 meter van de 10 kilometer gelopen, toen we het water over moesten: het stroompje had ter plaatse van droog tot droog een breedte van pakweg anderhalve tot 2 meter.
Dat ging via een stapsteen en met wat hulp van elkaar goed.
Ik liet iedereen voorgaan en gezien de geringe breedte van het water maakte ik behendig een sprong, omdat ik altijd een beetje huiver van (misschien wankele) stapstenen, zodat je je voet kunt verstuiken of nog erger.
SHIT!!!!!!!
Nee, niet ik kwam niet in het water terecht, maar aan de overkant kwam de bal van mijn linker voet in de sprong slechts op het harde en vond mij hak geen ondergrond. Ik kon dat niet vermoeden, want ik sprong in het gras, automatisch aannemende dat gras op aarde groeit. Maar in dit geval waren het keien. Ik overstrekte mijn kuitspieren zodanig dat ik na 100 meter proberend de weg te vervolgen moest opgeven. Strompelend en ondersteund door mijn lieve medewandelaars ben ik bij de auto's kunnen komen en heeft een vriend mij naar huis gebracht.
Tot mijn verbazing zag ik kort na mijn thuiskomst ook mijn echtgenote verschijnen.De groep had besloten de wandeling af te kappen, mede omdat er eerst een grote kudde de schapen op het te volgen pad gepasseerd moest worden en de bijbehorende herdershonden vervelend deden.De wandelaars besloten vervolgens om naar onze residentie terug te keren en vanaf daar door de natuur naar een dorpje verderop te lopen.En ik, arme stumper, bleef kniezend en koelend achter.Ha ha ha, maar ik had wel als eerste een lekker bakkie koffie.Toen de lopers terug waren zijn we even naar de huisarts geweest, om te vernemen dat ik, eventueel pijnstillers gebruikend, voorlopig rust moet houden en mijn linker been moet ontzien. De uren en nacht daarna waren onprettig: nauwelijks kunnen lopen en veel pijn.
De komende tijd kan ik mijn hobby jammerlijk dus even niet uitoefenen: een poosje gedwongen rust is me nu door het lot opgelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten