maandag 14 oktober 2013

Spanje en feesten

 

 
Spanje en feesten

Vorige week woensdag 'lag alles hier plat': winkels en bedrijven waren gesloten.
Op die 9e oktober was het de jaarlijkse "Dag van de Comunidad Valenciana".
Het is één van de vele feestdagen en op déze dag wordt met nationale trots gevierd dat de Christenen de stad Valencia in 1238 op de Arabieren herroverden.

Afgelopen zaterdag, 12 oktober werd de Día de la Hispanidad gevierd.
Op déze dag wordt het Spaanse imperium gevierd, wat ontstond na de ontdekking van Amerika door Columbus.
In Madrid gaat deze dag gepaard met een militair defilé, waarbij Spanje aan de Koning en zijn vrouw zijn militaire kracht laat zien. Voor veel Spanjaarden is het opnieuw een heerlijke vrije dag.


Op 12, 13, 14 en 15 oktober wordt hier in El Campello het feest van de Moren en Christianen gevierd, dus nét zoiets als het regionale feest op 9 oktober.
Het begint met 'gevechten' op zee, vlak voor de kust, in de loop van de dag gevolgd door een optocht van de harmonie-orkesten en later op de dag een optocht van de Moorse en Christentroepen. Op de 13e en 14e oktober zijn er wéér gevechten; op de 15e een bloemenofferande, gevolgd door knalvuurwerk een processie door de straten welke wordt afgerond door een siervuurwerk.


Dít zijn slechts enkele van de vele feesten in Spanje.
Deze feesten zijn op de eerste plaats leuk voor de Spanjaarden (in het hele land en/of regionaal) maar ook voor de toeristen.
Wat ons betreft vooral de wel heel bijzondere optochten, waar vaak mooie en super- mooi verklede groepen mensen door de straten paraderen: dít is iets wat de meeste Nederlanders niet kennen, maar wat wel héél bijzonder is om te zien en mee te maken.

Naast de bijzondere muziek gaan alle feesten gaan gepaard met -voor Nederlandse begrippen -extreem veel- knal- en siervuurwerk, waarbij het siervuurwerk vaak ook overdag wordt afgestoken (hetgeen wij zonde vinden, omdat je het dan nauwelijks ziet).

Wat wèl zo is, is -hetgeen je je wellicht voor kunt stellen- dat deze festiviteiten Spanje en de Spanjaarden veel geld kosten: bijvoorbeeld organisatorisch, vrije dagen van alle betrokkenen en ook het vuurwerk.



Wij als Nederlandse gasten zijn blij met deze leuke typisch Spaanse feesten en gebruiken, maar tegelijkertijd realiseren we ons dat ook dit soort zaken een behoorlijke impact heeft op de momenteel slechte Spaanse economie.
Maar ja, hoewel er hier extreem veel van dit soort (vrije!) dagen zijn, kunnen we ook niet verlangen dat de Spanjaarden hiermee stoppen want het is, net zoals bij ons, ook voor hen mooi om tradities in ere te houden en zoals gezegd voor ons bijzonder.

Dit doet me denken aan het volgende 'waar gebeurd' verhaal.
Eens werd er een Spanjaard voor diens gruwelijke daden ter dood veroordeeld.
Maar hij moch vóór de voltrekking van het vonnis nog één wens doen.
De veroordeelde dacht even na en zei: ik wil ter dood gebracht worden op de dag dat er géén feest is".
Het zal u niet verwonderen dat de man nog steeds leeft!

 

vrijdag 11 oktober 2013

De kortste wandeling ooit ?

Deze ochtend gingen we met zijn zevenen de 'Riu Sec' lopen.
We hadden al zeker 200 meter van de 10 kilometer gelopen, toen we het water over moesten: het stroompje had ter plaatse van droog tot droog een breedte van pakweg anderhalve tot 2 meter.
Dat ging via een stapsteen en met wat hulp van elkaar goed.
Ik liet iedereen voorgaan en gezien de geringe breedte van het water maakte ik behendig een sprong, omdat ik altijd een beetje huiver van (misschien wankele) stapstenen, zodat je je voet kunt verstuiken of nog erger.
 
 
SHIT!!!!!!!



Nee, niet ik kwam niet in het water terecht, maar aan de overkant kwam de bal van mijn linker voet in de sprong slechts op het harde en vond mij hak geen ondergrond. Ik kon dat niet vermoeden, want ik sprong in het gras, automatisch aannemende dat gras op aarde groeit. Maar in dit geval waren het keien. Ik overstrekte mijn kuitspieren zodanig dat ik na 100 meter proberend de weg te vervolgen moest opgeven. Strompelend en ondersteund door mijn lieve medewandelaars ben ik bij de auto's kunnen komen en heeft een vriend mij naar huis gebracht.
Tot mijn verbazing  zag ik kort na mijn thuiskomst ook mijn echtgenote verschijnen.
De groep had besloten de wandeling af te kappen, mede omdat er eerst een grote kudde de schapen op het te volgen pad gepasseerd moest worden en de bijbehorende herdershonden vervelend deden.
De wandelaars besloten vervolgens om naar onze residentie terug te keren en vanaf daar door de natuur naar een dorpje verderop te lopen.
En ik, arme stumper, bleef kniezend en koelend achter.
Ha ha ha, maar ik had wel als eerste een lekker bakkie koffie.
Toen de lopers terug waren zijn we even naar de huisarts geweest, om te vernemen dat ik, eventueel pijnstillers gebruikend, voorlopig rust moet houden en mijn linker been moet ontzien. De uren en nacht daarna waren onprettig: nauwelijks kunnen lopen en veel pijn.  
De komende tijd kan ik mijn hobby jammerlijk dus even niet uitoefenen: een poosje gedwongen rust is me nu door het lot opgelegd.